یک روانشناس معتقد است: افرادی با دیگران قطعرابطه میکنند
که هنوز مهارت کنترلخشم و حلمساله را یاد نگرفتهاند.
مریم رئوفی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران
(ایسنا) منطقهکرمانشاه، اظهار کرد: زمانی که بین دو نفر کدورت پیش میآید، یک خشم
و کینه فروخورده در هر دو طرف ایجاد میشود و افراد برای اینکه این خشم و کینه را بروز
ندهند از هم دوری کرده و ارتباطشان را قطع میکنند.
وی اظهار کرد: یکی از دلایل قهرکردن این است که ما هنوز مهارت
حلمسئله را یاد نگرفتهایم و به جای حلمسئله ترجیح میدهیم صورتمسئله را پاک کرده
و ارتباطمان را با فردی که از او دلخوری داریم قطع کنیم و به هیچ وجه به دنبال حل مسائل
نمیرویم.
وی اظهار کرد: همچنین در بسیاری موارد انسانها حرف همدگیر را
نمیفهمند و ترجیح میدهند با هم رابطه نداشته باشند، در حالیکه اگر یاد بگیرم با عینک
دیگران به دنیا و موضوعات آن نگاه کنیم قطعا قادر به درک بیشتر همدیگر هستیم و ارتباطات
قویتری برقرار میکنیم.
رئوفی اظهار کرد: باید این مهارت را یادبگیریم که خودمان را
جای دیگران گذاشته و آنها را زود قضاوت نکنیم و تفاوتهای فردی همدیگر را درک کنیم.
وی افزود: همچنین قهرکردن میتواند یکی از دلایل عدموجود مهارت
کنترلخشم در افراد باشد، زیرا قطعا اگر افراد بتوانند در مسائل و مشکلات خشم خود را
کنترل کنند با دید بازتری به مسائله نگاه کرده و آنها را حل و فصل میکنند.
این روانشناس با بیان اینکه در فرهنگ ایرانی و اسلامی بخشش
همواره مورد ستایش قرار گرفته است، اظهار کرد: بخشش کار دشوای نیست و مناسبتهایی مانند
عیدنوروز بهترین فرصت برای پاککردن دل از کینهها و آشتی دوباره با افرادی است که
با آنها قطع رابطه کردهایم.
رئوفی افزود: باید بهخاطر داشته باشیم بخشش ظاهری فایده ندارد
و اینکه ما بخواهیم تنها به خاطر شبعید با هم رابطه برقرار کرده، اما در دل کینه و
نفرت از یکدیگر داشته باشیم قطعا این رابطه در آینده نزدیک دوباره به هم خواهد خورد.
وی با بیان اینکه کینه و نفرت در حقیقت خود شخص را بیش از همه
آزار میدهد، اظهار کرد: بخشیدن اصلی آن است که این کینهها و نفرتها دور ریخته شود
و قطعا نفع اصلی این کار بیش از همه به خود شخص میرسد.
وی اظهار کرد: در راستای برقراری ارتباط مجدد هدیهدادن یا
حتی یک پیامک ساده میتواند به راحتی زمینههای ارتباط را برقرار کند.
رئوفی با بیان اینکه بخشش روحانسان را بزرگ و آرام میکند،
گفت: هر دو طرف دعوا باید تا حدی زیر ساختهای ارتباط مجدد را برقرار کنند و فرد باید
زمانی برای آشتی قدم بگذارد که متوجه پیشمانی طرف مقصر باشد، زیرا اقدام ما برای آشتی
در صورتی که طرفمقابل به هیچ عنوان از کار خود پشیمان نباشد باعث خواهد شد او در کارش
جدیتر شده و با خود فکر کند کاردرستی انجام داده است.