دکتر کریم: پیشکسوتان حوزه پزشکی نقش مرشدی را برای ما ایفا کنند.

چندی پیش انجمن پیشکسوتان پزشکی دومین همایش تجلیل از پزشکان پیشکسوت استان را برگزار کرد.

متن سخنان دکتر کریم رییس دانشگاه در این همایش را در زیر بخوانید:

کار زیبای این انجمن نشان می دهد که اعضای آن دغدغه ای دارند تا به کسانی چون من یادآوری کنند که بزرگان و متولیان و پیشکسوتانی هستند در این شهر که روزگار با ارزشی را در این استان به خدمت گذرانده اند.

 متاسفانه نسل ما فراموش کار است و گذشته خود را به یاد نمی آوریم. دورانی که پشت سر گذاشتیم یعنی دوران خدمت این بزرگواران بسیار سخت بوده است مانند جنگ تحمیلی که همین پیشکسوتان فعالان عرصه پزشکی استان در دوران جنگ به مردم و مجروحان خدمت دادند.

ما در سه سطح متفاوت با پیشکسوتان مواجه شدیم نخست آنکه در دوران کودکی و زمانی که بیمار می‌شدیم. نحوه برخورد و رفتار و نظم‌شان آنقدر زیبا بود که مارا جذب می‌کرد و دوست داشتیم پزشک شویم. مهم‌ترینش خلق و خویشان بود. بعد از آن استاد ما شدند و سپس همکارمان شدند و خطاهای مارا تحمل کردند

چیزی که آنان خواستند به ما نشان دهند کلمه‌ای است که در تمام دنیا به زیبایی از آن یاد می کنند. دغدغه متعهد بودن. حرفه ای بودن. پزشک متعد. پزشک متعد به خودش، به کارش، حرفه‌اش، جامعه و جامعه پزشکی. چیزی که دنیا از دانشگاه‌ها می‌خواهد تولید کنند.

آنان چیزی که به عنوان الگو نیاز داشتیم به ما ارائه می‌دادند.چقدر یاد گرفتیم و موفق بودیم نمی‌دانم. اما باید پزشکانی باشیم که بحث متعد بودن  را نشان بدهیم .اگر پزشکی باشم که به بیمار، به جامعه‌، همکار، کشورو علم تعهد داشته باشیم، تعهد خالص اخلاقی ، بسیاری از این مشکلات الان را نخواهیم داشت.

رسیدن به این حایگاه سخت است. همه باید تلاش کنند. ساده ترین راه این است که تقصیرها را گردن هم بیاندازیم. اما در هر اتفاقی که می افتد درکشور همه ما باهم مقصریم از فرد تا جامعه.از پایین‌ترین قسمت تا خود وزارتخانه. همه با هم باید کنار هم قرار بگیریم و حل کنیم.

مشکل دوم، فقط بیان مشکلات است. ما فقط به بیان نیاز نداریم.مهم داشتن راهکار مناسب است.مهم حل کردن در کنار هم است.

پیشکسوتان سرشار از سال‌ها تجربه هستند، در جایگاه‌های مختلف که بسیار گرانقدر است می‌توان برای داشتن راهکار‌های مختلف ازآن استفاده کرد.

لذا من از انجمن می خواهم نقش مرشدی را در استان انجام دهند. مثلا تا سال آینده ، چهار پنج مورد از دغدغه‌های پزشکی استان را کار کنند و به ما راهکار بدهند و ما هم با راهکارهای شما به جایی برسیم. و از راهکار صحبت کنیم.

آن چیزی که به پیشکسوتان ما جایگاه پیشکسوتی می‌دهد بحث «پزشکی حرفه‌ای متعهد» است که خصوصیاتی دارد که به عنوان الگو می‌توان از آن استفاده کرد. چیزی که خودم به یاد دارم این موارد است :

1-   نظم و انضباط:  افرادی بودند که بسیار منظم بودند. هم برای وقت خودشان هم دیگران. برای نظم احترام زیادی قائل بودند.ما الان از وقت به راحتی می گذریم

به یاد دارم ساعت شش صبح در بیمارستان تجریش آقای دکتر افشار راند داشت اگر شش و یک دقیقه در کلاس بودیم راه نمی داد.گمشده ما در جامعه پزشکی نظم است.

2- به بیمار احساس تعهد و مسئولیت می‌کردند:

کوچکترین کم کاری در مورد بیمار را گذشت نمی‌کردند و به ما با هر روشی یاد می‌دادند که نسبت به بیمار وابسته و متعهد باشیم. اینکه چطور با بیمار برخورد و رفتار کنیم . برایشان دغدغه بود و به آن حساس بودند

3- تعهد به حرفه پزشکی بود: به خودشان اجازه نمی دادند هر کاری کنند هر لباسی بپوشند و هر حرفی بزنند 

خودشان را مخافظت می‌کردند از خیلی چیزا‌ها. رفتارشان نشان می‌داد در جایگاه دیگری قرار دارند به آن دلیل که میخواستند به دانشجو نشان دهند که باید به حرفه‌ات متعهد باشی، احترام بذاری.اجازه نمی‌داند که به حرفه پزشکی از طریق خودشان خللی وارد بشود.به جامعه پزشکی و خودشان احترام زیادی قائل بودند. همواره به همکارشان احترام ویژه می‌گذاشتند.  اما حالا ما چقدر برای همکاران خودمان ارزش قائلیم.

امروز ما این چیزها را گم کرده‌ایم.وقت آن است چیزهایی که یاد گرفته این نشان دهیم و عمل کنیم  اما متاسفانه عملگراهای خوبی نیستیم آن‌ها به همه پرستاران، تکنسین‌ها و حتی خدمه‌ها کمک می‌کردند و احترام می‌گذاشتند.

در دوران جنگ پای جنگ و جبه و خیلی چیزها ماندند. اگر نمی‌ماندند خیلی اتفاقات می‌افتاد.هنوز هم پای داستان خودشان هستند که باید به اجتماع خودشان پایبند باشند.

دیگر اینکه برای دانشجو احترام زیادی قائل بودند: و مانند فرزند خودشان ارزش قائل بودند و سعی می‌کردند هر آنچه دارند در اختیار او بگذارند به علم خودشان متعهد بودند. کمترجمله‌ای از آن ها می‌شنیدید که مبنای علمی نداشته باشد، حتی شماره صفحات مطلب مورد نظر را نیز می گفتند

ما منتظر ایفای نقش مرشدی توسط این پیشکسوتان هستیم.